Sandra (44) woont in Ruurlo, is getrouwd en heeft 2 kinderen. Haar grote hobby is paardrijden. Maar tijdens een lelijke val van haar paard ging het ontzettend mis, en liep zij ernstige beschadigingen aan haar schouder op. Hierdoor heeft zij sindsdien dagelijks zenuwpijn.

“In het begin dacht ik; even een paar maanden revalideren en dan ben ik er wel weer bovenop. Maar op termijn krijg je het inzicht dat het toch wel langer duurt. Inmiddels is het ongeluk bijna een jaar geleden. Of het ooit nog beter wordt weten de artsen nog niet.”

Tot die tijd moet Sandra afwachten. Volledig afgekeurd is ze nog niet, omdat de artsen nog geen uitsluitsel kunnen geven. Hierdoor hangt ze momenteel tussen wal en schip. “Het is heel lastig om uit te zoeken waar je welke hulp je kunt krijgen, zeker als je nog geen duidelijkheid hebt over je herstel. Ik was helemaal blanco, ik wist niet waar ik moest zijn, ik wist ook niet welke hulp er was. Mijn arts adviseerde me om navraag te doen bij Voormekaar. Soms ga je dan toch twijfelen. Heb ik daar wel recht op? Je wilt niet steeds weer opnieuw aan moeten kloppen en denkt ‘ik zing de tijd wel uit’. Maar dat gaat gewoon niet. Zonder hulp kan ik nergens heen. Ik kan niet fietsen, niet autorijden en zelfs niet wandelen. En we wonen buitenaf, de dichtstbijzijnde stop van het openbaar vervoer is op 7.5 km afstand. En ik moet naar therapie, naar de neuroloog, de revalidatiearts, ik moet contact houden met mijn werk en naar de bedrijfsarts. Het lukt me niet om voor al deze ritjes mijn familie of vrienden in te schakelen.

Na een huisbezoek van Voormekaar bleek dat Sandra een pasje kon krijgen voor de ZOOV-bus. “Die haalt me bij huis op en brengt me naar mijn bestemming. Dat is echt ontzettend fijn. Maar, ik ben natuurlijk niet de enige die mee moet, dus als ik naar de arts in het ziekenhuis moet, dan trek ik daar 2 uur voor uit, zodat ik zeker weet dat ik daar op tijd kan komen. Maar ik ben heel blij dat zoiets er is.”

Middels mantelzorgvouchers krijgt ze ook een aantal uren hulp in de huishouding. “Daar ben ik zo ontzettend blij mee. Mijn kinderen en mijn man doen veel, maar zij hebben ook hun studie en werk. Ik kan niet verwachten dat zij alles overnemen. Het liefste doe ik alles zelf, maar het gaat gewoon niet. Ik moet het uit handen geven. Dat is ook moeilijk om te accepteren, nu waardeer je pas hoe fijn het is als je alles zelf kunt.”

Binnenkort krijgt Sandra hopelijk meer duidelijkheid over haar herstel. En, Voormekaar komt voor een keukentafelgesprek en kunnen haar dan helpen uit te zoeken wat er mogelijk is.